Uitgeschreven gedicht voor de Nieuwjaarsreceptie

Ont-moeten

Na een periode van gedwongen tot stilstand, draait alles weer in volle vaart.
Alsof er niets is gebeurd, de pandemie nooit heeft bestaan.
Zijn we terug naar hoe het was en misschien wel terug bij af.
Alsof ons collectieve geheugen is gewist, weer opgeslokt door de waan van de dag.

Terwijl de misstanden werden belicht,
belanden we van de ene crisis in de ander.
Hebben we de kans gemist om zaken structureel te veranderen.
Onhoudbare patronen te doorbreken.
Zijn we van elkaar vervreemd en vergeten om te helen.

Want wanneer alles wegvalt ontmoeten we vooral onszelf.
De één vindt de weg naar bezinning, de ander verdwaalt in de leegte.
Misschien was corona wel een les in nederigheid.
Een herinnering van wat zin geeft en hoe kostbaar onze tijd.

En de moeite die het kost om de stilte te vinden in de ruis.
Want nu we weer van alles mogen, verlang ik naar een avond thuis.
Geen overvolle agenda, niet rennen, vliegen of haasten.
Maar vaker stilstaan en even ademhalen.

Dus wens ik dat we onszelf toestemming geven om te bewegen in een ander ritme.
Dat we elkaar, maar vooral de rust weer mogen vinden.
Dat we meer doen van wat ons gelukkig maakt en loskomen van alle drukte.
Even ont-moeten, omdat we zoveel beter kunnen.