Wat als we spreken?

Een moment van stilte.
Een moment van stilstaan bij het verleden, slachtoffers en overledenen.
Allen die zijn omgekomen bij rampen en oorlogen.
Bij hen die hun leven gaven voor onze vrijheden.
En bij de wonden en het verdriet van overlevenden. 

Meestal herdenken we in stilte. Maar wat als de strijd nog niet is gestreden?
Wat als we juist een eer bewijzen door niet te zwijgen, maar ons uit te spreken?
Wat als we ongemakkelijke stiltes doorbreken? Pijnlijke gesprekken niet langer mijden uit angst of schaamte,
maar dat we met elkaar durven praten? 

Dat we durven te vragen naar woorden die anders nooit waren uitgesproken.
En dat we luisteren naar de antwoorden tussen de regels.
Dat we onze verhalen blijven delen en ze aan volgende generaties meegeven.
Zodat we gedeelde trauma's kunnen helen. 

Dus hoop ik niet alleen op een moment van stilte, maar dat we bewegen van stilstaan naar opstaan.
Dat we vanaf hier zelf de verantwoordelijkheid nemen voor onze vrijheid. 
En dat we verder bouwen waar onze voorgangers waren gebleven.
Met lef, in hoop, in vrijheid, maar vooral in vrede.